Elke lege ruimte kan een kaal toneel zijn. Wanneer een vrouw door een lege ruimte loopt, terwijl iemand naar haar kijkt, spreken we eigenlijk al van een toneelhandeling. Theaterimprovisaties in de lege ruimte beginnen met de stilte. Om het woord te vinden moet je namelijk weten waar het vandaan komt. De stilte doorbreek je slechts op twee manieren: door het gevonden woord of door een ontstane handeling. Zo kunnen we in het speelveld onderzoeken hoe inhoud, of taal ontstaan vanuit beweging, ritme, ruimtegebruik, afstand tussen lichamen, enzovoort. Aan elke mogelijke inhoud ligt een abstracte en speelse impuls ten grondslag. Door de acties en reacties van elkaar te bestuderen en bewust te worden, leert de speler reageren op het aanbod van de buitenwereld.

Improviseren vindt feitelijk plaats achter een vierde wand (in tegenstelling tot de clown). De blik van toeschouwers legt een vergrootglas op de betekenis van elke toneelhandeling. Deze verhoogde aandacht voor (kleine) dingen die normaal gezien onopgemerkt zouden blijven leert de speler op zoek te gaan naar waarachtig en geloofwaardig spel. De speler is daarom afhankelijk van het publiek om zo te kunnen ontdekken of dat wat door de acteur gespeeld wordt ook daadwerkelijk door het publiek begrepen wordt. 

Improvisaties kunnen uiteindelijk verhalen worden die paralel aan het echte leven lopen waarbij personages levendige situaties met elkaar uitspelen. Improvisaties kunnen ook van meer abstracte aard zijn. Wanneer de improvisatie zich beroept op het dynamische fundament van  actie en reactie op ritme, ruimte en krachten (viewpoints), bevinden we ons in een ander speelveld. Een gebied waarbij vaak niet de speler maar het publiek de vrijheid wordt geboden om het verhaal erbij te verzinnen. 

'Spel kan eigenlijk alleen maar tot stand komen als reactie op een ander. Reageren is het aanbod van de buitenwereld tot zijn recht laten komen. De binnenwereld maakt zich kenbaar als reactie op prikkels uit de buiten wereld. Om tot spelen te komen heeft het daarom geen enkele zin om in zichzelf naar eigen gevoeligheid, herinneringen, wereld uit de kindertijd, opzoek te gaan.' (Lecoq)