Het theaterspel creëert een nieuwe voorstelling van de werkelijkheid. Om onze werkelijkheid opnieuw vorm te geven en om er een andere waarde aan toe te kennen, bestuderen we de wereld waarin we zijn. Wij worden deze wereld bewust door deze waar te nemen. Dat doen we we met onze zintuigen, met ons gevoel en met onze gedachten. Zodra iets waargenomen is, is het waargenomene als het ware door ons 'opgemeten' en geven we het tegelijkertijd een waarde. 

In onze driedimensionale wereld meten we drie dimensies: de punt (het bestaan van iets), de lengte (de relatie met iets), de breedte en de hoogte (de ruimte waarin iets is). Om een nieuwe werkelijkheid te ontdekken, gebruiken we tijd. Ik noem de kloktijd en onze innerlijke waarnneming van tijd, voor het werkbare gemak even 'de vierde dimensie' van het spel. Deze vier meetbare dimensies waarin wij ons feitelijk bevinden, zijn de lege ruimte waarbinnen wij het theatrale spel (of elke andere kunst) kunnen vorm geven.